Afgelopen week heb ik weer bevestigd gekregen waarom het onderdeel zijn van een vereniging mij zoveel voldoening geeft. Ik vergelijk Valthermond, toevallig mijn cluppie, maar dit stuk kan denk ik over elke willekeurige vereniging gaan, wel eens met Goede Tijden Slechte Tijden. Alles in het leven passeert ook binnen de club de revue. Vriendschappen, ruzies, scheidingen, nieuwe liefdes, geboorte, maar ook de dood, alles maakt onderdeel uit van die gemeenschap. Logisch, want in het woord vereniging zit heel duidelijk het verenigen. Samen doen, samenvoegen, verbinden. Een goede vereniging biedt meer dan alleen datgene wat in de statuten staat en waar zij ooit voor opgericht is.
Afgelopen week overleed mijn moeder. Moeder is 89 jaar geworden en heeft een goed leven gehad. Als familie tellen wij onze zegeningen en hebben er vrede mee. Desondanks doet het pijn als het moment van afscheid daar is. Dan komt de echte vereniging naar boven. Buiten de steun van familie en vrienden, is daar ook de club. Hoewel mijn moeder een echt verenigingsmens was, ze was bijvoorbeeld 65 jaar lang lid van de Plattelandsvrouwen, had ze helemaal niets met voetbal. Ze wist echter donders goed dat een vereniging afhankelijk is van vrijwilligers en ouders, dus toen ik in de jeugd speelde draaide ze altijd keurig haar beurt, en ook wel eens vaker, als het bijvoorbeeld om vervoer ging.
Eenmaal spelend in de senioren is ze volgens mij nog een keer wezen kijken. Zeker, ze was trots op mij dat ik het eerste haalde, maar ze vond voetbal verder niks aan. Ik wil hier maar mee aangeven dat moeders verder geen speciale binding met de club had. Toch stond er zaterdagavond al een groot blauw wit boeket in de aula. Toen ik tegen de voorzitter zei dat dit helemaal niet nodig was, omdat moeder verder niks binnen de vereniging gedaan had, was het korte antwoord: “Maar jij wel!”
Zondagmiddag toch maar naar de derby tegen Titan. Voor de wedstrijd komt bijna iedereen langs voor troostende woorden, knuffels en handdrukken. Je voelt de warmte en het medeleven en dat voelt goed. Er zijn mensen waar je even je verhaal kwijt kunt, en ook dat voelt goed en ik weet weer, ja hier voel ik mij thuis.
Waarom dit verhaal? Om mensen duidelijk te maken dat een (goede) vereniging meer is dan alleen het sporten an sich. Je krijgt er gratis en voor niks zoveel meer bij dan datgene waar je de contributie voor betaald. Veel verenigingen hebben het lastig deze tijd. Alles wordt duurder en de overheid wil zoveel mogelijk bezuinigen. Juist in onze regio slaat de krimp keihard toe. Maar verenigingen zijn het kloppende hart in onze samenleving. Steun die sociale bolwerken, mensen. Door lid te blijven of vrijwilligerswerk te doen. Zeker, het kost je wat vrije tijd, maar wat krijg je er veel voor terug.
Show Comments (0)