Als je voetbalt, dan wil je winnen. Tenminste, daar ga ik gemakshalve maar vanuit. Erg veel voetballers die liever verliezen zullen er toch niet zijn. Winnen. Wat is dat heerlijk! Het gevoel is elke keer weer anders, omdat geen wedstrijd hetzelfde is. Win je een wedstrijd met een nulletje of vijf, dan is de ontlading toch iets minder groot dan wanneer je laatste man in de allerlaatste minuut mee naar voren gaat en de winnende goal binnen kopt.
Als trainer van Alteveer bevind ik me momenteel in een soort van sprookje. We winnen namelijk nogal veel. Ik loop met de borst vooruit op het trainingsveld en vertel aan iedereen die het maar horen wil hoe goed we het doen. Helaas willen niet zoveel mensen het horen. Hoe anders was dat de afgelopen twee seizoenen toen we meer wedstrijden verloren dan we wonnen. Opmerkelijk genoeg knoopten veel meer mensen toen een praatje met me aan.
“Hé Nijgh, het wordt weer een zwaar seizoen hè?”, of “Ga je nog een keer een wedstrijdje winnen, trainer?” De mensen zijn nu wat meer ingetogen met hun reacties. Best vreemd. We doen het namelijk boven verwachting. Wel een beetje meer dan boven verwachting zelfs. Na vijf wedstrijden staat de teller op vijftien punten. De volle buit dus. Beter kan niet! Toch blijven de sceptici wat negatief. Het zal binnenkort wel gebeurd zijn is iets wat ik regelmatig hoor. We leven tenslotte wel een beetje boven onze stand.
Ach, weet je? Het interesseert me eigenlijk niet zoveel wat een ander er van vindt. In Alteveer is het momenteel hosanna. De mensen binnen de club zijn net iets vrolijker dan de afgelopen twee seizoenen en zelfs in het dorp is onze opeenstapeling aan overwinningen het gesprek van de dag. Als je wint heb je vrienden, zeggen ze. Al denk ik niet dat ik nu meer vrienden heb dan vorig seizoen. Is ook helemaal niet belangrijk. De selectie, staf en mensen die nauw betrokken zijn bij het elftal weten waar we mee bezig zijn. Ik heb zelf niet echt een verklaring voor onze reeks aan overwinningen. We doen het niet echt heel anders dan de afgelopen seizoenen namelijk.
Hebben we gewoon geluk? Kunnen de tegenstanders er niet zoveel van? Voetballen we gewoon veel beter dan de afgelopen twee jaren? Ik weet het eerlijk gezegd niet precies. Ja, deze klasse is niet zo sterk als de ‘Drentse’ vierde klasse. Ja, we hebben inderdaad zo nu en dan wat geluk. Ja, we hebben een spits die dit seizoen alle ballen die hij voor z’n voeten krijgt tegen de touwen schiet. Kortom: het zit allemaal wel heel erg mee.
Waar het ook allemaal aan ligt zal me een worst zijn. Op dit moment geniet ik van het succes, wetende dat de eerste nederlaag steeds dichterbij komt. Heel stiekem denk ik aan een periodetitel. Want we houden het immers nu al vijf wedstrijden vol. Dan kunnen er toch nog best drie wedstrijden bij? Als dat lukt hebben we een periodetitel. Dan is na slechts acht wedstrijden ons seizoen al geslaagd.
Ik merk dat ik tijdens het schrijven de realiteit een beetje uit het oog verlies. De overwinningskoorts lijkt te zijn toegeslagen. Want als we de komende drie wedstrijden geen punten halen hebben we nog helemaal niks. Ik het zicht van de haven stranden is vervelend. Dat is me als speler al te vaak overkomen. Niets is erger dan dat. Dat heb ik mijn spelers deze week ook voorgehouden. We zijn er dichtbij. Een periodetitel. Laten we hem dan maar pakken ook. Gewoon nog ‘even’ drie wedstrijden winnen.
En mocht het onverhoopt niet lukken, dan zullen we er toch nog wel een paar winnen? Ja tuurlijk! Dan stap ik op maandagochtend achter mijn computer, ga naar de homepage van FC Kanaalstreek en lees vol trots over de wedstrijd van een dag eerder. Het gevoel na een overwinning. Het blijft heerlijk. Winnen went nooit!
Show Comments (0)