Blauw-wit gestreepte shirts omhullen mannen van beton, doodnormale stervelingen. Op sportpark ‘De Dillen’ aan de Schoolstraat voetbalt een klein dorpje, officieel vijftig jaar. Maar veel eerder al walste men hier heide plat om er op te voetballen. En dat karakter heeft de club nooit verloren. Geen gedoe, geen poespas, hecht en goudeerlijk. Dat is wat de club uitstraalt en niet zomaar. Elke dag wordt daar hard aan gewerkt door maar een handjevol vrijwilligers. De betrokkenheid bij de vereniging is immens groot.
De leden, niet alleen de spelende, zijn er voor elkaar. In donkere en zonverlichte tijden, bij blijde en droeve boodschappen. Voetbal is het spel waarbij je de bal in het doel van de tegenstander moet zien te krijgen en je wint als je dat vaker doet dan je tegenstander. Voetballiefhebbers genieten van een stift, een omhaal of een steekpass. Maar hier in Ees, hier is voetbal veel meer. Hier langs de kant van het veld is het samen, hier in de kleedkamers is het strijdbaar, hier in de kantine deelt men het leven, het blauw-witte leven.
Dwars tegen de tijd in, de tijd van schaalvergroting, van de hele wereld dichtbij, bestaat deze club dankzij kunst- en vliegwerk nog steeds. De jaren waarin het op sterven na dood leek, zijn niet op de vingers van één hand te tellen. De opofferingen van hondstrouwe clubmensen zorgde elke keer weer dat de club kon blijven bestaan. Desnoods bonden gestopte vedetten weer de schoenen onder, werd stad en land afgebeld naar potentiële spelers en ging men voor ontevreden voetballers door het vuur.
Niets weerhoudt de mensen van EEC ervan hun club bijeen te houden. In een dorp zonder supermarkt, in een dorp zonder kroeg, in een dorp zonder kerk, fungeert EEC als pastoor, kroegbaas en ontmoetingsplaats. En ja, er wordt af en toe ook nog tegen een bal getrapt. Dichtbij elkaar staand vormen de leden van deze voetbalclub een blok. Een blok dat kracht haalt uit de sociale omgang. Het schouderklopje, de belangstellende vraag, het heffen van een glas en het vieren van geluk. EEC mag dan een kleine club zijn, dat ooit de strijd tegen de tijd zal gaan verliezen, dat zal allemaal wel.
Maar de club is groots in kleine dingen en zoveel meer dan dat ronde ding waar je als jochie verliefd op wordt. EEC, drie letters, die niemand op zijn lijf zal tatoeëren, maar mocht er ooit een manier zijn om te kijken in de herinneringen van mensen, dat zullen er bij slechts enkele honderden mensen blauw-witte verhalen gevonden worden, honderd keer dezelfde verhalen, honderd keer dramatische en ook kolderieke beelden van kelderklasse-voetbal, maar vooral honderd keer onvervalste clubliefde. En wetenschappers zullen gek worden van jaloezie.
Gijs Klompmaker
Show Comments (0)