Jordi Roura Solà, de naam zegt u vermoedelijk niets. Ik zag zijn naam pas geleden voor het eerst sinds 2012 weer voorbij komen in een artikel over het ontslag van Victor Valdes als jeugdtrainer bij Barcelona. Het bracht een mooie jeugdherinnering bij me naar boven.
Door Erwin Beukema:
Wikipedia zegt het volgende over Roura: “Jordi Roura speelde in de jaren tachtig als aanvallende middenvelder bij FC Barcelona. Hij doorliep de jeugdopleiding en maakte op 11 september 1988 tegen Elche CF zijn debuut in het eerste elftal. Door een zware knieblessure die Roura opliep na een ongelukkige botsing met Marco van Basten in de wedstrijd om de Europese Supercup tegen AC Milan in 1989, speelde hij uiteindelijk slechts enkele wedstrijden voor de hoofdmacht. Later speelde hij bij Real Murcia (1991-1992), UE Figueres (1992-1993) en UE Sant Andreu (1994).”
Verspilde tijd
Die Roura dus. Hij was ooit mijn held! Het was eind jaren ’80 dat de selectie van Barcelona met hoofdtrainer Johan Cruijff jaarlijks neerstreek in Borger. De ‘Blaugrana’ trainden in Valthermond of Twaide Mond en overnachtten in hotel Bieze. Ik hing er vaak rond met mijn vriendjes. Hopend op een glimp van Koeman, Laudrup of Cruijff. Nog mooier zou het zijn als ze naar buiten kwamen en ik ze om een handtekening zou kunnen vragen. Een pen en schrijfblokje had ik standaard op zak. Meestal viel het tegen. De spelers werden goed afgeschermd en bleven grotendeels op de kamers. Playstations waren er nog niet. Dus geen idee wat ze deden! Kennen Spanjaarden het klaverjasspel? Dat lijkt me niet. Misschien lazen ze wel een boek. Maar volgens de rubriek ‘Persoonlijk’ in de VI was het enige boek dat voetballers in die tijd lazen ‘De ontvoering van Alfred Heineken’. En die was nog niet vertaald in het Spaans. Het blijft een raadsel waarom die gasten niet even een praatje kwamen maken. De enige die zich af en toe liet zien was assistent-trainer Tonnie Bruins Slot. Een leuke joviale Amsterdammer, die één van de oudere jongens zelfs geld meegaf om bij de boekenwinkel even een schoolagenda’tje te gaan halen. Had hij zijn zoon beloofd. Het wisselgeld mochten de jongens houden. En ze waren al zo trots!
Ook Cruijff zagen we weinig. Ja, één keer gaf hij een interview op het terrasje van een huis iets verderop. Dichtbij komen konden we echter niet. Meestal was het hangen bij Bieze dus verspilde tijd. Slechts een enkele handtekening werd gescoord. Maar voor een opgroeiende voetbalgekke jongen was alleen de gedachte dat de helden van de groene grasmat zo dichtbij waren al een mooi avontuur!
Daar waar Jan Hazes heerste
Tot die ene dag! Zoals elke dag hadden we ons gepositioneerd voor het hotel. Via via hoorden we dat de selectie daar niet was. Ze waren in trainingskleren lopend vertrokken richting het bos achter ons voetbalveld. We wisten niet hoe snel we die richting op moesten fietsen! Onderweg recht tegenover het zwembad, daar waar de paal voor het paalvechten lag, troffen we een samenscholing van mensen. In het middelpunt van de belangstelling een groep Spanjaarden, een enkele Nederlander en een Deen in trainingspak. Eén voor één werden ze de balk, waar Jan Hazes normaal gesproken heerste, opgestuurd. Niet om met skippyballen elkaar eraf te rossen. Nee, ze moesten proberen erover heen te lopen. De één na de andere miljonair flikkerde in kanaal Buinen-Schoonoord! Slechts een enkeling had zo’n evenwichtsgevoel dat hij droog de eindstreep haalden.
Met de bek op het stuur
Toen iedereen aan de overkant was vertrok de groep richting hotel. Wij fietsten mee. Zo dichtbij waren we nog nooit voor langere tijd geweest. Een speler sprong bij een vriend van mij achterop. En voor ik het wist zat er ook één van de helden op mijn pakjesdrager. Druk schreeuwend en gebarend was hij erop gesprongen. Hij wees naar mijn vriend en zijn teamgenoot die enkele tientallen meters voor ons onderweg waren. Ik sprak uiteraard geen woord Spaans, maar mij was wel duidelijk wat de bedoeling was. Ik moest ze inhalen. Het werd een wedstrijd tussen hem en zijn maat. Wie het eerst bij het hotel was! Ik zette de achtervolging flink in. Kon aardig fietsen in die tijd, maar moest ook een stukje inhalen. Met de bek op het stuur en gaan! De Spanjaard achter me gierde het uit van de pret. Ik liep op de voorgangers in. Er werd gebeukt op mijn rug. Sneller, sneller!! Maar dan in het Spaans. Volgens mij kwamen we ongeveer gelijk bij het hotel aan. Ik kreeg enthousiaste kloppen op mijn schouder. Zag eindelijk het gezicht van mijn passagier, maar had geen idee wat zijn naam was. Ik dacht aan mijn schriftje en hield het hem samen met mijn pen voor. Hij zette een handtekening en was verdwenen voor ongetwijfeld een frisse douche.
Held
Ik keek in mijn schriftje. ‘Roura’ kon ik er van maken. Het zei me niets, maar vanaf dat moment hadden we een band. Eenzijdig, dat wel. Hij was mijn held! Elke keer als Barcelona tijdens een Europa Cup avondje op TV was keek ik vol spanning of hij speelde. Dit was eigenlijk nooit het geval. Maar een enkele keer zag ik hem wel tussen de wisselspelers zitten. Ik hoopte op een invalbeurt. Ook die hoop was ijdel. Geen wonder dat ik hem na verloop van tijd uit het oog verloor en zijn bestaan zelfs vergat. Tot ik hem in 2012 ineens weer terug zag. Hij had als assistent-trainer tijdelijk de leiding over de Barcelona-selectie, omdat de hoofdtrainer (Tito Vilanova) was uitgeschakeld door een tumor in de speekselklieren.
Mijn held. Na dik twintig jaar zag ik hem terug. Net als ik weliswaar ouder geworden, maar onmiskenbaar de man die lang geleden gierend van plezier bij me achterop de fiets zat. Mijn gedachten dwaalden af naar die mooie dag in 1989. Ik moest glimlachen bij de herinnering. Nu denk ik nuchter: “Big deal, er zat een voetballer bij je op de fiets”. De gedachte aan het gelukzalige gevoel van destijds blijft echter voor altijd goud waard!
In 2014 werd Roura aangesteld als directeur van de jeugdopleiding van FC Barcelona. Vandaar zijn betrokkenheid bij de affaire Valdes…
Show Comments (0)