Vrijwilligerswerk of betalen?

Voor amateurclubs is het ieder seizoen de kunst om het hoofd boven water te houden. Zeker voor de clubs in de kleinere dorpen is er een voortdurende strijd om voldoende inkomsten te genereren en voldoende leden op de ledenlijst te hebben. Maar bovenal is daar de eeuwig durende strijd om over voldoende vrijwilligers te kunnen beschikken. Carlo Kastermans van VTON schreef er een (spraakmakende?) column over…

Iemand moet het een keer doen, laat mij het dan maar zijn. Als “stadse buitenstaander” binnen een mooie dorpsclub kan ik wat meer mijn ongezouten mening geven of de zaken benoemen zoals ze feitelijk zijn. De rol van passant is mij op het lijf geschreven. Ik ben al 26 jaar ‘clubhopper’ zonder een echt vast honk te hebben. Op de vraag “wat is jouw club?” moet ik dan ook altijd de schouders ophalen. Er is geen “mijn club”. Klinkt eigenlijk best wel triest als ik het zelf zo terug lees.

Maar goed, 300% contributieverhoging…… en dat is nog maar het begin! Met de huidige mentaliteit van een grote groep mensen is dit de nabije toekomst. We hebben tenslotte geen tijd?! De grootste onzin natuurlijk als je bedenkt dat de Nederlander gemiddeld 27 uur per week achter of voor een beeldscherm zit (bron: CBS). Dat is meer dan één hele dag in week en dan durven sommige nog steeds te zeggen dat ze geen tijd hebben?

Wat mij opvalt is dat mensen die echt druk zijn ook nog tijd vrijmaken voor wat uren vrijwilligerswerk bij de club van hun zoon en/of dochter. Daar staan al die auto’s tegenover die het sportpark als bushalte zien om een kind af te zetten. Tien minuten heen en tien minuten terug voor zestig minuten training. Dan vraag ik me af wat die chauffeur dan wil doen in die tussenliggende veertig minuten. Druk zijn? Hij had beter ook een trainingspak aan kunnen trekken en op het veld komen helpen. Goed voor de binding met je eigen kind, je eigen ontwikkeling als potentieel jeugdtrainer en de weerstand die je opbouwt door regelmatig lekker in de buitenlucht te zijn.

Toch denk ik dat veel van u alleen maar aan die 300% blijven denken. Grappig toch, wil je de aandacht van een Nederlander, praat dan over zijn portemonnee. Een makkelijk marketingtrucje. De verklaring is heel simpel. Als mensen nu nog steeds niets voor de club doen, maar wel verwachten dat hun zoon en/of dochter gewoon kan blijven voetballen, moet de club mensen aan gaan nemen en betalen. Dat kost geld en dat moeten de leden dan maar ophoesten. Denk niet dat er een sponsor gevonden kan worden die dit voor al die niet-vrijwilligers financieel wil compenseren.

Moet het tij dus radicaal gewijzigd worden? Dat denk ik niet. Ik denk zelfs dat we “ons clubprobleem” vrij eenvoudig het probleem van de niet-vrijwilliger kunnen laten worden. Door het probleem te verschuiven naar de mensen waar het om gaat kun je als club rustig achterover gaan zitten en wachten. De tijd zal het probleem vanzelf oplossen. We volgen gewoon een stappenplan:

1. De club communiceert met alle leden en ouders dat het voor 1 september van het nieuwe seizoen een uitbreiding wil van bijvoorbeeld 75 vrijwilligers op verschillende afdelingen. Wordt dit aantal gehaald, dan blijft het stappenplan op punt 1 steken en is de club voorlopig uit de zorgen. Niets aan de hand en degene die niets willen doen komen er dan mooi onderuit. Beide partijen tevreden. Maar, punt 2 en 3 zijn vooraf bekend om de druk op punt 1 te houden

2. Bij minder dan 75 nieuwe vrijwilligers gaan alle niet-vrijwilligers een maandelijkse toelage betalen op de contributie van bijvoorbeeld 10 euro per kind voor een heel seizoen. Dat is dus 120 euro extra in de clubkas per kind. Alle vrijwilligers betalen uiteraard een lager tarief. Niets doen is dus extra betalen en dat geld gebruiken we om vrijwilligers beduidend minder te laten betalen. De ene hand wast de andere, wel zo eerlijk.

3. Als ook een seizoen later de 75 nieuwe vrijwilligers niet gehaald worden komt er een verplichting van vrijwilligerswerk. Het kind kan/mag pas voetballen als vader en/of moeder vrijwilligerswerk doet. Let wel, als iedereen iets moet doen, dan treedt het gezegde “vele handen maken licht werk” in werking. Ik ken clubs waar dit al is gerealiseerd en dat betekent bij hen één bardienst van 3 uur draaien in twaalf weken!

Dit alles kondig je uiteraard vooraf breed aan. De opstandigen onder u zullen nu zeggen: “Ik laat me niets verplichten, dan ga ik lekker naar een andere club”. Dat recht heeft u natuurlijk, maar voordat u overhaaste beslissingen neemt, neem ik u even mee naar de gevolgen van die uitspraak.

U besluit weg te gaan met uw zoon/dochter naar de club waar u niets hoeft te doen. Die club gaat dus in rap tempo bestaan uit louter leden met mensen die niets willen doen. Problemen dus. Binnen de kortste keren gaat de contributie omhoog om krachten in te huren of men confronteert u met een stappenplan om vrijwillige werkzaamheden langzaamaan te gaan verplichten. Nog niet gesproken over alle trammelant die er aan vooraf gaat. Te weinig vervoer, geen trainers op het veld, geen scheidsrechters, een dichte kantine, smerige accommodatie etc. Allemaal zaken waar uw kind de dupe van gaat worden.

De club die u heeft verlaten bestaat na uw vertrek alleen nog maar uit heel veel vrijwilligers. Alles kan tot in de puntjes geregeld worden en alle afdelingen zijn optimaal bezet. Meer trainers en dus meer aandacht voor de spelers, een gezellig onderkomen in de vorm van een kantine die altijd geopend is, altijd voldoende vervoer, een schone accommodatie en door het grote aantal vrijwilligers hoeft iedereen maar een heel klein beetje te doen. De ideale vereniging is ontstaan en toekomst gegarandeerd!

Als club hoef je slechts de ballen te hebben om dit initiatief te introduceren voor een grandioze toekomst. Andere sporten kennen dit al veel langer, maar zoals gebruikelijk lopen we in de voetballerij altijd achter.

Het bestuur dat deze beslissing moet nemen hoeft zichzelf alleen maar antwoord te geven op één vraag: wil je een club met 650 leden en voor altijd verlost zijn van het vrijwilligersprobleem met een fantastische toekomst? Of wil je een club van 750 leden met een blijvend vrijwilligersprobleem en een onzekere toekomst vanwege een te klein groepje overbelaste vrijwilligers die uiteindelijk de handdoek in de ring gaan gooien?

VTON staat voor Voetbal Technische Ontwikkeling Nederland: een organisatie die veel verenigingen zag worstelen met hun jeugdopleiding. Daarom is VTON in 2011 gestart met de ontwikkeling van een voetbalmethode voor de jeugd. Eerst op papier en sinds 2015 is de methode volledig digitaal beschikbaar. Inmiddels gebruiken vele duizenden trainers wekelijks de VTON Voetbalmethode.