Het onderwerp van deze column had ik al aangekondigd: Wim van den Heuvel. In 1979 kwam de geboren Dortenaar als opvolger van Henk Nienhuis bij Valthermond, om pas twintig jaar later weer afscheid te nemen van de blauw-witten. Tijdens zijn afscheid werd hij door de club benoemd tot ere-lid. Volgens de statuten van de club zou dit officieel niet kunnen, maar niemand in het Valthermondse die ook maar enig bezwaar had. Zelfs ik niet, terwijl ik op dat moment beslist niet on speaking terms was met mijn voetbalvader.
Ik denk dat ik van alle Valthermondse voetballers de meeste uren onder Van den Heuvel heb getraind. In de A1 werd hij al mijn trainer en toen ik 35 jaar was, was het diezelfde Van den Heuvel die vond dat het mooi was geweest voor Arie. Hij zette mij, samen met Albert Wardenburg, uit de selectie. Dat deed mij zoveel pijn. Ik voelde mij verraden door de man waar ik altijd alles voor over had gehad, waarop ik direct stopte met alle voorbereidingen voor zijn afscheid. Ik heb de rest van het seizoen geen woord meer tegen Van den Heuvel gesproken en was dus ook niet bij zijn afscheid aanwezig. Sterker nog, terwijl Van den Heuvel tot ere-lid werd gemaakt, zat ik met tranen in de ogen in de tuin.
Maar goed, zoals de titel al aangeeft, Wim van den Heuvel is een unieke man en inmiddels is alles tussen ons weer koek en ei. Regelmatig bezoekt hij nog sportpark ‘De Meent’ om wedstrijden van ‘zijn’ Valthermond, samen met Germanicus de club die zijn hart gestolen heeft, te aanschouwen. Wij schudden handen, drinken koffie en kletsen bij. Nog steeds spreek ik hem aan met “trainer”, of met “Van den Heuvel”. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hem met Wim aan te spreken. Daarvoor is het respect te groot. Ieder jaar is hij met de oliebollenactie aanwezig om bij de verkoop te helpen en geloof het of niet: hij kent iedereen binnen de club van naam. Juist die warme persoonlijkheid maakt hem ook zo uniek.
In het voetbalmaffe Valthermond voelde hij, die voetbal at, dronk en sliep, zich als een vis in het water. Als spelersgroep gingen wij voor hem door het vuur en niets was ons te gek. Bovendien was bijna iedereen wel stiekem een beetje verliefd op Wil, de vrouw van Van den Heuvel. Trainen ’s morgens om zes uur, trainen in de sneeuw, op dinsdagavond voor een vrienschappelijk potje naar Holwierde. Wij deden het. Voor hem. Ik heb voorbereidingen meegemaakt dat wij negentien (!!) dagen achter elkaar trainden of speelden. Van den Heuvel bezat de gave om een groep helemaal gek van voetbal te krijgen. Je moest in die tijd ook wel mee, want anders viel je af.
De zaterdagmorgen training was het mooist van allemaal. De keepers begonnen een half uur eerder dan de rest van de groep en na de warming up was het eerst afwerken geblazen, daarna partij en na de douche de bespreking in de bestuurskamer. Met de plaatselijke bakker had Van den Heuvel de afspraak dat bij winst de bakker het gebak betaalde en bij verlies de trainer zelf. Dus onder het genot van een kop koffie en een gebakje werd de wedstrijd van de afgelopen week doorgenomen en de opstelling voor zondag bekend gemaakt.
De meest legendarische bespreking was die waarbij Van den Heuvel na een nederlaag zijn map met papieren in de hoek gooide en er boven stond te springen, zo kwaad was hij. Wim Reckers en ik durfden elkaar niet aan te kijken, doodsbang dat we zouden moeten lachen. Speler voor speler kreeg er soms ongenadig van langs. Van achteruit werd de prestatie van een ieder doorgenomen om vaak te eindigen bij rechterspits Theo van der A. “Van der A, wat moet je daar nu nog over zeggen?,” klonk het dan met zijn westerse tongval.
Het klinkt voor buitenstaanders misschien hard, maar voor ons was het heel normaal, want buiten de kleedkamer stond Van den Heuvel altijd pal voor zijn spelers. Zo belde hij eens in bij Radio Noord, om Henk Kok even ongezouten de waarheid te zeggen over zijn wedstrijdverslag waarin hij, in de ogen van Van den Heuvel onterechte kritiek op Valthermond durfde te hebben.
Niet alleen in Valthermond is de waardering voor Van den Heuvel groot. Zelfs toen hij al 75 jaar werd, was hij nog werkzaam als jeugdcoördinator bij zijn andere liefde Germanicus. Toen hij aangaf het nu wel mooi te vinden, werden de handen tussen Coevorden en Valthermond ineen geslagen om een prachtig afscheid te organiseren. Nog één keer draafden spelers van beide verenigingen op om hun, inmiddels niet meer beste beentjes, voor Van den Heuvel in te zetten. Jacques d’Ancona praatte na afloop de festiviteiten aan elkaar en onder andere Jan van Driel, op dat moment voorzitter van de KNVB afdeling Noord, was een van de gasten die hun waardering voor hem uitspraken.
En ja, deze keer was ik wel van de partij en ik had het voor geen goud willen missen. Ik hoop deze unieke man nog regelmatig op de Meent tegen te komen.
Show Comments (0)