Een druilerige, waterkoude zondagmiddag. Wat gaan we doen, een potje voetbal kijken natuurlijk! De keuze was snel gemaakt toen ik las dat de burenruzie tussen Stadskanaal en Musselkanaal op het programma stond. Het duurde even voordat we op de tribune konden plaatsnemen, omdat bij de spelersopkomst er eerst voor honderd euro Duits vuurwerk de lucht in ging. Mooi, maar niet verstandig om doorheen te lopen.
De wedstrijd was ronduit boeiend: overtredingen, kaarten en goals. Over de scheidsrechter wil ik eigenlijk niet veel zeggen omdat ik niet op de hoogte ben of je als columnist ook geschorst kan worden wanneer je kritiek uit op de arbitrage. Andere mensen hadden hier blijkbaar weinig moeite mee. Zo ook de man die halverwege de eerste helft naast mij stond. Stadskanaal kreeg een strafschop, en de man die druk bezig was verslag te doen van de wedstrijd over de telefoon stond binnen een oogwenk al bellend en tierend in het strafschopgebied. Dat was nog eens een radioverslag van heel dichtbij. Ruststand 2-2.
Het was druk in de kantine, dus ik besloot om even buiten te blijven staan. Toen ik mijn flesje Extran overhandigd kreeg, hoorde ik dat een vriend van mij bij de aanschaf van een kop koffie bijzonder behandeld was. De euro voor de koffie was overhandigd aan personeelslid A, personeelslid B was nog niet overgegaan tot overhandiging van het gekochte. Toen deze vriendelijk werd gevraagd dit niet te vergeten, was de reactie er één die doorspekt was met haat: “Dat interesseert mie niks, komst toch mor oet Musselknoal.” Het betrof overigens een rasechte Nieveenster. Ik begreep dat de koffie er niet minder om smaakte.
In de tweede helft ging het spektakel door. En ondanks de kou en het matige spel was de strijd toch hartverwarmend. Het werd ook wel duidelijk dat de spelers van Stadskanaal en Musselkanaal geen echte vrienden zijn, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Toen de beslissing viel, de 5-3 voor Stadskanaal, vierde iedereen het feestje mee. Maar de meeste opvallende was toch wel elftalleider Menno. Hij sprong van de bank en gleed op zijn buigzame knieën over het vochtige kunstgras met beide vuisten gebald richting de hemel.
Ik aanschouwde deze euforie van een tiental meters en kon mijn lachen niet meer bedwingen. Op de terugweg in de auto besefte ik me ineens dat spontane acties, rivaliteit én matige arbiters het spelletje alleen maar mooier maken. Oh nee hè, nu heb ik toch wat slechts over de scheidsrechter gezegd, dat wordt vast een schorsing.
Show Comments (0)