Een club in nood komt steeds vaker voor. Te weinig geld, te weinig leden of gewoon omdat er teveel verenigingen zijn volgens de gemeente. Mooi om te zien dat er toch alles uit de kast wordt gehaald om de plaatselijke trots in ere te houden. Maar toch, H.O.C, Z.V.C. 14′, en misschien in de toekomst wel FC Knoal of G.K.SETA: ik zal er nooit aan kunnen wennen.
Al was het alleen maar omdat je club in andere shirts speelt of omdat er vreemde mensen trainen op je hoofdveld. Voor de één normaal, de ander houdt zich liever vast aan het succesvolle en charmante verleden. Net zoals het sportpark, dat zal verdrietig toekijken wanneer het hek ooit voor de laatste keer op slot wordt gedraaid. Zoveel herinneringen die nog gemaakt moeten worden in zo weinig tijd.
Daarom zal ik blijven genieten van elk moment op sportpark ‘Hoogte der Heide’. Het moment van altijd parkeren op dezelfde plek, tot het neerhalen van de ietwat vervallen buizen van de doelen. Een plek waar het kan spoken voor de tegenstander, maar waar soms ook veel cadeautjes worden uitgedeeld. Vreugde en verdriet, koude en warme douches, slechte en minder slechte ballen: het sportpark is altijd trots.
Een kantine waar het altijd gezellig is. Met een stamtafel waar zoveel op gelapt is dat de lak al jaren aan vervanging toe is. De karaktervolle velden, het borsthaar van Moeder Natuur, want groeien doet het alleen in de zomer. Kleedkamers met duizenden verhalen, waar in de loop der jaren meer mannelijke schoonheid heeft rondgelopen dan Kim Holland zal zien, tot haar pensioen dan. Fanatieke supporters, die bij een achterstand toch na de rust weer het vertrouwde clubhuis verlaten om het vlaggenschip aan te moedigen. Klein, gemoedelijk, en misschien overbodig. Maar hoe het ook zal zijn, een sportpark moet nooit verdwijnen.
Show Comments (0)