Het is nauwelijks voor te stellen, maar in het seizoen 2000-2001 speelden zowel Nieuw Buinen als Stadskanaal in de eerste klasse. Ik speelde zelf bij Stadskanaal en het seizoen ervoor misten we op een haar na promotie naar de hoofdklasse, destijds het hoogste amateurniveau. Een zinderende strafschoppenreeks tegen Koninklijke UD werd ons destijds fataal. Het tweede seizoen in de eerste klasse, 2000-2001, hadden we het lastiger. Waar we in ons eerste jaar als eersteklasser regelmatig tegenstanders verrasten, stelden tegenstanders zich nu goed op ons in en kenden we een moeizame seizoensstart.
Na negen wedstrijden bungelden we ergens onderaan de ranglijst met slechts negen punten. De tiende wedstrijd moesten we uit naar onze grote rivaal Nieuw Buinen. De oranjehemden hadden in de eerste negen wedstrijden al twintig punten bij elkaar gevoetbald en streden mee om de bovenste plaatsen. Op zich niet zo heel gek als je bedenkt dat trainer Jan Kloetstra kon kiezen uit spelers als Lucien Kloetstra, Henry Meijerman, Erwin Paas, Loewie Piebes en Rainier Resokario, om er maar even een paar te noemen. Ondanks dat we het dat seizoen erg lastig hadden, konden wij daar ‘op papier’ een aardige ploeg tegenover zetten met jongens als onder andere Henk Meijer, Edwin Schuiling, Peter Klunder, Hiske de Vries en John Kuiper. Toch gingen we als underdog richting Nieuw Buinen.
Omdat Stadskanaal al sinds jaar en dag door velen werd gezien als arrogante club, besloot voorzitter Peter Haeck nog even wat extra olie op het vuur te gooien. Zo werd er die zondagochtend gezamenlijk gegeten in het Best Western Hotel te Stadskanaal en reden we per luxe touringcar naar Nieuw Buinen. Een reis van slechts twee kilometer en de opmerkingen die we om onze oren geslingerd kregen bij aankomst logen er dan ook niet om. We hadden nauwelijks het sportpark betreden of de toon was gezet. Elke ‘Buunermonder’ was er van overtuigd dat het arrogante Stadskanaal zou worden afgedroogd die middag.
Vooraf gold Nieuw Buinen dan ook als de grote favoriet, al herinnerde iedereen zich nog de 0-4 van het seizoen ervoor. Maar waren het niet de oranjehemden die met fraai en attractief voetbal moeiteloos de eerste periodetitel hadden binnengehaald? Gelukkig voor ons houdt de voetbalsport zich niet altijd aan de wetten van de logica en kan minder kwaliteit op basis van vechtlust en mentaliteit toch tot succes leiden.
Even leek het die middag te gaan zoals het hoort te gaan. Nieuw Buinen opende furieus en drukte ons met de rug tegen de muur. Ondanks drie grote kansen voor Nieuw Buinen hielden we de nul op het scorebord. Daarna was het onze beurt: vol passie streden we die middag voor elke bal. Onze trainer Simon Zoetebier ging als een razende tekeer langs de lijn en zijn fanatisme sloeg over op ons elftal. De eerste de beste kans was meteen raak. Nadat ik Jeroen Vriend en Alwin van Bussel had uitgespeeld gaf ik een voorzet op de uitblinkende René Becker die onberispelijk raak schoot.
In het restant van de wedstrijd probeerde Nieuw Buinen het wel, maar was het niet opgewassen tegen onze dadendrang. Er werd de gehele wedstrijd gebikkeld en de duels werden niet uit de weg gegaan. De ruim duizend toeschouwers zagen die middag een prachtige derby. Er werd niet altijd even goed gevoetbald, maar de strijd die werd geleverd vergoedde veel.
Hoewel er tijdens de wedstrijd pittige duels werden uitgevochten, ik me nog kan herinneren dat ik met een door bloed besmeurd shirt het veld vijf minuten voor tijd verliet, dronken we na de wedstrijd gezellig een glas bier met de tegenstander en haar supporters. Want ondanks de rivaliteit tussen beide clubs konden we het buiten het veld prima met elkaar vinden. Bovendien waren vriend en vijand het er wel over eens dat er maar één ploeg recht had op de overwinning die dag. Bij terugkomst in Stadskanaal werden we feestelijk ontvangen door een kantine vol met blije supporters. Onder de supporters waren zelfs een aantal mensen die niet naar Nieuw Buinen waren gereisd, omdat ze de spanning van de derby niet konden verdragen. Het bleef die avond nog lang onrustig in “De Pagehut”.
We zijn nu veertien jaar verder en Nieuw Buinen is de meest toonaangevende club in de Kanaalstreek. Een fantastische club overigens, waar ik later nog drie seizoenen met veel plezier heb gespeeld. Stiekem hoop ik toch dat deze prachtige derby ooit weer op het programma staat. Want wat is er als voetballer nu mooier dan het spelen van zulke wedstrijden? Weken van tevoren worden aangesproken op straat door supporters uit beide kampen, de psychologische oorlogvoering in aanloop naar de wedstrijd en de onderlinge rivaliteit voelen wanneer je het sportpark van de rivaal betreed.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een aantal van deze prachtige wedstrijden heb mogen spelen, waarvan deze toch wel de meest memorabele is: Nieuw Buinen – Stadskanaal op 12 november 2000, mijn mooiste Kanaalstreekderby ooit.
Show Comments (0)