René Nijgh: “Afzeggingen”

Nu ik zelf trainer ben begrijp ik pas echt wat al die trainers die ik heb gehad altijd hebben moeten doorstaan. Begrijp me goed, trainer zijn is heel erg leuk. Zelf voetballen blijft het leukste, maar trainer zijn is echt een goede tweede. Maar het leven van een trainer gaat niet altijd over rozen kan ik u verzekeren. Dat ondervind ik momenteel zelf aan den lijve. Bij mijn cluppie Alteveer regent het momenteel afzeggingen voor trainingen en wedstrijden. De laatste weken trainen we gemiddeld met een man of acht en ook elke zondag is het weer spannend welke spelers ik tot mijn beschikking heb. 

Ik moet wel aantekenen dat de meeste afzeggingen gegrond zijn, hoor. Zo heb ik te maken met spelers die geblesseerd of geschorst zijn. Ook zijn er spelers die met enige regelmaat op zondag moeten werken. Allemaal gegronde redenen om niet aanwezig te kunnen zijn. Maar ook heb ik te maken met afzeggingen waar ik wel wat meer moeite mee heb, al is het volgens mij een beetje inherent aan de hedendaagse beleving in het amateurvoetbal.

Ik zal de afzeggingen niet van A tot Z benoemen, maar een aantal wil ik jullie niet onthouden. Al is het alleen maar om te benadrukken dat leven van een trainer soms niet meevalt. Een kleine opsomming dan maar van de afzeggingen waar ik in mijn nog prille trainersloopbaan mee te maken heb gehad:

– Geen vervoer (wordt een kwartier voor de training per sms gemeld)
– Familieweekend (ik hou ook van m’n familie, maar daar ga ik wel een keer op maandagavond naar toe dan)
– Sinterklaas vieren (Sinterklaas bestaat helemaal niet)
– Nieuwe auto halen (ik heb nog nooit m’n nieuwe auto op zondag opgehaald)
– Ga niet mee, want ik krijg te weinig speelminuten (Messi zou bij mij altijd spelen) 
– Bruidslocatie uitzoeken (ik ben zelf al twee keer getrouwd, beide dames hebben dat prima alleen kunnen regelen)

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Op moment van schrijven is het dinsdagavond, 18.30 uur. Over ruim een uur begint de training. Tot op heden heb ik nog geen afzegging. Wel heb ik zelf even overwogen om de training van vanavond over te laten aan mijn assistent Luuk Schenkel. Maar ik heb besloten om toch maar te gaan. De goudvis van de buurvrouw voelt zich niet echt lekker, maar ik heb mijn vrouw opdracht gegeven om even een fruitmand te brengen. Wel heb ik de buurvrouw natuurlijk per sms beterschap gewenst. Zo kan ik toch met een gerust hart even anderhalf uur trainen. 

Ik schrijf dit trouwens absoluut niet om de spelers om wie het gaat in de zeik te nemen. Ik schrijf het echt met een knipoog. Ik wil alleen maar aangeven dat een trainer zo nu en dan echt wel even tot tien moet tellen. Ik wist van tevoren dat ik bij het aangaan van het contract met Alteveer te maken kon krijgen met eerdergenoemde taferelen. En in Alteveer zijn ze echt niet uniek. Ook bij omliggende verenigingen hebben ze te maken met dergelijke zaken. De beleving van de hedendaagse voetballers is nu eenmaal anders dan een aantal jaren geleden. En nee, vroeger was niet alles beter. Het was vooral anders. 

Toen ik zelf nog voetbalde kwam het niet in me op om een training of wedstrijd af te zeggen. Veel jongens die nog studeren zeggen met enige regelmaat af omdat ze in een toetsweek zitten. In mijn ogen absoluut onnodig. Volgens mij moet het altijd haalbaar zijn om anderhalf uur te kunnen ontspannen op het voetbalveld. Er is in mijn ogen dan iets misgegaan in de planning van zo’n speler. Zelf heb ik nog nooit een training afgezegd vanwege studie. Nu ben ik ook geen graadmeter, want of ik nu wel of niet ging trainen, studeren deed ik toch niet. Als ik al eens een training miste, dan was dat omdat ik geblesseerd was. Maar zelfs dan was ik keurig aanwezig bij de training. Gewoon om me te laten behandelen, maar ook om gewoon aanwezig te willen zijn bij de groep. Ook dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend meer. Is een speler geblesseerd, dan zegt hij in veel gevallen gewoon af en is het voor mij als trainer maar afwachten wanneer hij zich weer meldt. 

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar volgens mij is mijn punt wel duidelijk. Ik wil alleen maar aangeven dat mijn mentaliteit soms niet strookt met die van sommige voetballers. Ik zeg bewust ‘sommige’, want de meesten zijn echt wel uit het goede voetbalhout gesneden. Daarmee wil ik overigens ook de jongens die tot de categorie ‘sommige’ behoren niet tekort doen. Want ook dat zijn stuk voor stuk prima gasten. Zij hebben gewoon een andere kijk op het beleven van een teamsport. En wie ben ik om dat te veroordelen? Iedereen mag van mij zelf bepalen of hij een training of wedstrijd overslaat. Alle jongens voetballen voor hun plezier en het is niet aan mij om te bepalen of iemand wel of niet komt. Bovendien vind ik het stuk voor stuk fantastische gasten. En al ben ik het soms niet eens met bepaalde afzeggingen of randzaken, ik laat mijn humeur er niet door verpesten.

Ik doe namelijk als trainer ook genoeg fout. Daar mogen de jongens mij ook op aanspreken. Iets wat onlangs ook is gebeurd. Daar probeer ik dan mee aan de slag te gaan. Het is dan ook niet voor niks dat ik nog een jaar bij deze fantastische club blijf. Ik heb een prachtige groep tot m’n beschikking (als ze er allemaal zijn) en dat iedereen een nederlaag na vijf minuten weer is vergeten neem ik op de koop toe. Ik ben er zelf een hele avond ziek van, maar wat schiet ik er mee op? Helemaal niks! De nederlaag wordt geen overwinning hoor, omdat ik de hele avond chagrijnig zit te zijn. 

We zijn ooit allemaal begonnen met voetballen omdat we het zo leuk vinden. Laten we het dan ook leuk houden. En maak je vooral niet druk om een trainer die zo nu en dan gek wordt van een afzegging. Het is tenslotte maar een afzegging…