Onlangs bood FC Kanaalstreek aspirant-redacteurs de kans om een plaats in onze selectie af te dwingen. We zijn verheugd te kunnen melden dat we, in de persoon van Gijs Klompmaker, een eerste versterking vast hebben gelegd! Overigens is het nog steeds mogelijk om jezelf in de kijker van FC Kanaalstreek te spelen: ons scoutingapparaat blijft scherp op talenten, maar ook meer ervaren krachten zijn welkom. En het grote voordeel: van een transferwindow die open en dicht gaat, heeft FC Kanaalstreek geen last. Bij deze het debuut van Gijs, die vanaf vandaag als redacteur/columnist is opgenomen in het team van FC Kanaalstreek.
In de eerste zinnen krioelt nog wat twijfel, wat voorzichtigheid. Zoals je in een belangrijke wedstrijd eerst even de tegenstander afgetast. Hoe deel ik mee dat ik de nieuwe redacteur van FC Kanaalstreek ben? Ik verzin dat ik begin zoals ik jarenlang mijn wedstrijden in SV Borger zaterdag 1 begon. Direct laten weten, laten voelen, dat je er bent. Het eerste fysieke contact genadeloos hard aangaan: rücksichtsloos, maar net niet zwaar genoeg voor een kaart. Ik was altijd een wat trage linksback, dien ik hierbij te vermelden. Met gestrekt been erin, zo begin ik.
Zand versus Veen: dé tweedeling in de Kanaalstreek. Mooi-weer-voetballers zijn we, flegmatiek en mentaal zwak. De zandvoetballers uit de Kanaalstreek zijn doorgaans minder robuust dan die uit het veengedeelte. We schuwen de duels en zijn zelden tot op het bot gemotiveerd. Althans, zo ben ik opgegroeid: zo is het ingeprent. Ploegen uit het veengebied zijn wilskrachtiger, doorzetters en harde werkers. Wij van het zand zijn meer kantoorpikkies, arrogant en blazen hoog van de toren. Of dit alles echt waar is weet ik niet, dat het zo wordt beleefd door velen is een feit. Ik zal jullie geen zand in de ogen strooien, niet het veen voor jullie voeten wegsteken. Zand en veen, ze bestaan bij de gratie van elkaar, ze zijn natuurlijke tegenhangers.
Al in mijn jeugd waren wedstrijden van Borger tegen ploegen als Nieuw Buinen wedstrijden van twee van elkaar verschillende archetypen. De no-nonsens-mentaliteit van de oranjehemden versus de nonchalante hoogmoed van de groenhemden. Het diepgewortelde dialect tegenover de drang naar Nederlands. Oranje versus groen. Wat genoot ik van dit kleurencontrast, dat niet ophield bij de tenues. Het was de sliding tegenover het theater, het kanon versus de krul, shag versus sigaret. In de Kanaalstreek heb je meer van dit soort tegenstellingen, kleine dorpen tegen grotere, venijn tegenover brille, noeste arbeid versus talent.
Voetbal kan niet zonder deze tegenstellingen, spelers genieten ervan, trainers voeden deze contrasten, publiek veert op bij derby’s. Dat brengt de spanning, de tinteling in je buik voor de aftrap. Het legt de echte wil om te winnen bloot. Als het allemaal ‘pais en vree’ is, dan kun je net zo goed allemaal maar vriendschappelijke wedstrijden spelen of je heil zoeken in matchfixing. Sport gaat over contrast, een passende dosis aversie, een tikkeltje haat, een scheutje oorlog. Binnen de grenzen van het redelijke dat zeker.
Goed, noeste veenarbeiders, flegmatieke zandhappers, wanna-be-studenten en slootgravers, stratenleggers en kantoorslaven. Wij zijn de Kanaalstreek, wij zijn de verschillen, de tegenstellingen. Je moet een tegenstander negentig minutenlang willen opvreten en dan, zo schrijft de voetbal-idylle voor, samen een biertje drinken en elkaar zien zoals je bent. Maar het zoet der overwinning smaakt pas na een wedstrijd die er om ging. Zoals de wedstrijden tussen het zand en het veen of de lintdorpen en de esdorpen. Zand geeft het veen het liefst een flinke knauw en veen haalt zand graag van haar voetstuk. Zo hoort het ook!
Gijs Klompmaker is voetballiefhebber. Daarnaast is hij eigenaar van Schrijfbedrijf Lyrisch en redacteur van FC Kanaalstreek. Gijs voetbalt momenteel in het tweede elftal van de zondagafdeling van SV Borger. Voor FC Kanaalstreek zal Gijs als redacteur / columnist zijn licht laten schijnen over voetbal in het algemeen en voetbal in de Kanaalstreek in het bijzonder.
Show Comments (0)