Nooit zal er iemand zo bekritiseerd worden als deze bijzondere persoonlijkheid. En nooit zal deze man op een voetstuk worden gezet. Zo vaak op gemopperd en zo weinig geprezen. Een dood object in het veld of en blok aan het verkeerde been. Je zult maar scheidsrechter zijn.
Bijna elk fluitsignaal staat ter discussie en een fout mag niet gemaakt worden, je zou er bijna medelijden mee krijgen. Helemaal omdat je als scheidsrechter nooit wat te vieren hebt: een feestje in de derde helft zit er al helemaal niet in. En dan heb je nog de zeurende spelers om je heen. Prikkelbare talenten die alleen maar vragen om een gele kaart. Ook ik heb vaak moeite om me in te houden.
Maar de vraag is, waarom zul je ooit scheidsrechter worden? De KNVB lijkt me ook niet echt een goedbetalende werkgever, dat geld pakt Guus Hiddink vast allemaal af. Het geheim zit in de voorbereiding, tenminste zo stel ik me dat altijd voor. Een man die op de avond voor de wedstrijd nog eens even flink voor de spiegel gaat staan in de slaapkamer. Gehuld in een ouderwets wit hemd en zo’n originele witte slip waarvan je nog steeds niet weet waar dat rare vakje voor dient. Borst vooruit en streng kijkend naar jezelf.
De smachting naar autoriteit lijkt verslavend. Dat moet ook wel, want het is algemeen bekend dat een arbiter thuis nooit de baas is. Ook zal hij zijn laatste fluitsignaal alvast oefenen en doet zich voor alsof hij een gele kaart uit zijn borstzak graait. Net voor het slapen gaan kust hij zijn fluit en zegt z’n vrouw weltrusten. Het lijkt soms een rare snoeshaan, maar beste supporters, spelers en trainers: omarm ze, knuffel ze en moedig ze aan als het nodig is. Want een goede en vrolijke scheidsrechter is een uitstervend ras.
Show Comments (0)