Kunstgras is het toverwoord in de Nederlandse voetballerij. Goedkoop in onderhoud, je kunt altijd voetballen op een goed veld en nog veel meer voordelen worden genoemd. Ook bij de amateurs zijn bestuurders zo trots als een aap met zeven staarten als hun clubje de beschikking heeft over een kunstgrasveld. Ik geef toe, als je aan komt lopen lijkt het prachtig. Een strakke groene mat met kaarsrechte lijnen en vaak een mooie omheining. Je kunt zo vaak trainen als je wilt op een mooie mat in plaats van de ouderwetse modderveldjes. En toch heb ik mijn twijfels. Niet uit pure nostalgie dat je gras moet ruiken en dat een broekje smerig behoord te zijn na een ferme sliding. Vooruitgang kun je niet stoppen en ook in de zo aan tradities hangende voetballerij kun je je ogen niet sluiten voor nieuwe ontwikkelingen.
Maar toch zijn daar de twijfels. Zoals gezegd, een nieuw kunstgrasveld lijkt prachtig, maar kijk na een aantal jaren eens weer. Dan zie je plat getrapte velden, zwart van de rubber korrels. Ballen stuiteren alle kanten op. Goedkoper? Afgelopen zondag besloten Amicitia en Valthermond om op kunstgras te spelen in plaats van het hobbelige hoofdveld. Na afloop was iedereen het er over eens dat er beter op het gewone veld gespeeld had kunnen worden. De Groninger bestuurders beklaagden zich over een gebrek aan onderhoud aan het kunstgrasveld, waardoor het nu zo hard als beton was geworden. Dus ook kunstgras vergt onderhoud wat geld kost, en na een jaar of tien moet het veld vernieuwd worden. Inderdaad, de eerste jaren een besparing, maar daarna?
Maar wat bij mij de meeste twijfel zaait is het aantal blessures bij verenigingen die op kunstgras spelen. Onlangs las ik weer dat Bram Poelman zwaar geblesseerd is aan zijn knie. Bram speelt bij SPW en die spelen en trainen sinds een paar jaar op kunstgras. Bij Stadskanaal lopen Robert Oosting en Tristan Rotman met dezelfde klachten rond. Komen zij ooit nog weer op hun oude niveau? Mart Tieben, eens een enorm groot talent bij Musselkanaal, is al jaren niet meer op de velden te bewonderen, nadat hij inmiddels een keer of drie aan zijn knie is geopereerd. Tennissen gaat nog net.
Ik heb hier echt geen diepgaand onderzoek naar gedaan en ik baseer mijn twijfel puur op gevoel, maar ik heb echt het idee dat het aantal blessures bij verenigingen met kunstgras fors hoger ligt dan bij die waar gewoon op het oude vertrouwde gras wordt gespeeld. Ik hoef ook geen gelijk te hebben of ooit te krijgen. Ik vind het gewoon zo jammer dat goede spelers door blessures af moeten haken. Voor hun zelf, maar ook voor ons als liefhebbers.
Kunstgras? Ik heb mijn twijfels!
Show Comments (0)