Nu ik voor het eerst in mijn indrukwekkende voetbalcarrière in de regio Groningen acteer, kom je op plekken waar je je talenten nog nooit hebt laten zien. Je denkt dan vaak al snel dat elk voetbalveld, elke kantine en elke tegenstander wel ongeveer hetzelfde zal zijn als de twaalf voorgaande. In het afgelopen weekend kwam ik er weer eens achter dat er nog zoveel geheimen zijn in het amateurvoetbal.
Zaterdag stond een wedstrijd tegen The Knickerbockers 7 op het programma. Mijn teamgenoten hadden me enigszins voorbereid op wat er komen ging. Eén van hen vertelde me dat hij vorig jaar de show stal met een enorme sliding midden in de kantine door de berg van lege bierbekers. En dat om 03:00 uur.
Na de simpele 0-2 winst, snel douchen en op naar het ‘Appleknockers Flophouse’ zoals het clubhuis van de Groninger studentenvereniging heet. Na een paar afzakkertjes beginnen de eerste schermutselingen al langs het veld, waar trouwens constant gevoetbald wordt. Ook nemen complete elftallen plaats op de bar om het clublied te zingen en een korte toespraak te verzorgen. Als het stoplicht op groen staat is het bier gratis: de man die het stoplicht bediende had er volgens mij een dagtaak aan.
Toen ik voor het eerst op mijn horloge keek was het 18:15 uur: snel maar even wat eten dan. Ik had me voorgenomen om het niet te laat te maken, maar er was geen ontkomen aan. Ik was nog Knickerbocker-maagd en het bier vloeide rijkelijk. Dansen met mensen waarvan je per ongeluk de naam even vergeten bent, interne verhuizing van kantinemeubilair en slap meelallen met de muziek. Mijn met modder besmeurde schoenen zijn stille getuige geworden van een kampioensfeest dat elke week wordt gevierd. Waarvoor hulde.
Show Comments (0)