En dan ineens is het seizoen ten einde. Dat terwijl de derde helft net weer buiten genoten kan worden, dat terwijl het gras op haar best is en dat terwijl het lichaam vraagt om beweging. Het Covid-19 virus heeft ons in de houdgreep.
Door: Gijs Klompmaker
Volkomen terecht natuurlijk en logisch ook. Maar het hakt er wel behoorlijk in. Je hobby is er niet meer, opgegaan in rook. Geen trainingsavonden met de zon nog aan de hemel. Flessen water aan de rand van het veld. Geen ratjetoe aan voetbalshirts uit allerlei vakantieoorden. Geen muf ballenhok. Geen veel te hete douchejes, geen strijd om niet bij de laatste twee in de kleedkamer te horen. Geen douchegel in een keurig gevouwen boxer, geen koude tuinslang op spartelende pikkies. Niets van dat alles. Het lijkt alsof het uit een vorig leven komt. Geen voetbal meer op televisie. Geen Messi, niet lekker Real Madrid uitlachen als ze verliezen. Geen appjes meer naar nederlagen van Ajax of PSV. Geen speldenprikjes op Twitter, geen stadionfoto’s, geen hooligan-gedrag. Geen Jack, Geen Tom, geen Sierd. Maar ook geen Beugelsdijk, Van Polen of Zeefuik. Geen voetbalplaatsjes meer om in te plakken. Geen zeven uur bord op schoot, geen onuitputtelijke serie aan Frenkie-berichten. Niets is er meer over.
Koeien
En dus zijn alle voetballers en voetballiefhebbers koeien geworden. Koeien die niet de wei in mogen, maar zich kunnen vervelen op stal. Geen gras meer onder de poten, geen omheining. Herkauwen, dat is wat ons nu nog te doen staat. ’74, ’88, 2004, 2010. De tien mooiste van Bergkamp, Van Persie en Van Basten. Het leven Johan Cruiff, de lokken van Gullit, de tuf van Rijkaard, de reet van Koeman. De teen van Casillas, de kopbal van Sneijder, de penalty van Neeskens. Laatst, ik weet niet meer precies welke dag het was. Daar heb ik de laatste weken wel vaker last van. Zat ik naar een wedstrijd te kijken tussen Liverpool en Everton uit fucking 2007, omdat het de mooiste wedstrijd volgens Dirkie Kuijt was. 2-1 voor Liverpool, door twee slecht ingeschoten penalty’s van de hardwerkende krullenbol. Nou dan weet je dat je flink aan het herkauwen bent. Ik heb er lamme kaken van.
Op de socials is het ook herkauwen geblazen. Foto’s van je jongere zelf, in vale katoenen shirts met daarboven bloempotkapsel en een guppenbek. Sommigen hebben nog een fraaie goal van hun zelf bewaard, waar ze regelmatig nog even naar kijken. Om maar niet te vergeten hoe het was. Herkauwen, herkauwen, herkauwen. Voor mij is de smaak er nu wel af.
Kluitjesvoetbal en derde helft
Tot 1 september geen voetbal. Alleen wat kluitjesvoetbal, dat voelt raar in het nieuwe normaal. Kluitjesvoetbal. Dat klinkt als iets oerdoms om nu te gaan doen. Eén bal met een roedel kinderen eromheen. Jagend op die ene prooi, over elkaar heen tuimelend als de exotische dieren in Wuhan. Maar goed, voor iedereen ouder dan twaalf jaar bestaat voetbal even niet meer. Nagels groeien onwennig en ongeroerd op de tenen. Diep gewortelde slidingplekken verdwijnen in een gezonde huid. Complete teamapps veranderen in speciaalbier-apps. De derde helft bestaat niet meer. Die bestaat enkel en alleen bij de gratie van een eerste en een tweede. Ik heb ook nooit begrepen waarom leiders zo genoten van een derde helft. Doe normaal, je hebt de eerste en de tweede alleen maar gekeken. Toegegeven, kijken naar een derde helft is natuurlijk ook niet veel aan. Al lijkt me het coachen van een derde helft dan wel weer een grappig gezicht. “Blijf in beweging, kies je momenten.” of “ Wegblijven, niet steeds gaan halen”. En deze zie ik ook wel voor me: “Blijf tikken jongens, blijven tikken.” Iemand nog een leuke suggestie?
Herkauwen
Herkauwen dus. Oude momenten van glorie, van kameraadschap, van kleedkamerhumor. Van vergeelde kampioenschappen, van hardgewassen broekjes en van illustere clubiconen. En we zijn er inmiddels wel zo’n beetje doorheen. Ik kan geen goal van Zlatan meer zien, zelfs bij een weergaloze combinatie van Iniesta en Xavi voel ik nauwelijks nog iets. Ik wil zelf! Zelf, honderden keren slechter, een één-tweetje opzetten met een teamgenoot. Hobbelend, stuiterend en struikelend. Ik wil het gras in mijn smoel voelen na een charge van achteren, ik wil het modder uit mijn open knie schrapen. Ik wil negentig minuten knallen en dan twee dagen als een oude opa op het werk verschijnen. Ik wil spijt hebben van dat laatste biertje in de nazit. Ik wil mijn voet pijnigen met een trap in de grond, ik wil de wei in en na twee minuten buiten adem raken. Ik wil tegen de zon in de bal wegkoppen met mijn neus. Ik hoef niet eens te scoren, een steekbal te geven.
Een halfjaar geen voetbal. Geen nieuwe verhalen, geen bravoure, geen machogedrag. Alleen onze vriendinnen zullen ons nog een bal stijf de P in zien jagen en het uitschreeuwen van genot. Doorgaans zonder publiek en teamgenoten die je op de schouder vliegen. Maar er zal veel meer gehobbyd worden in de slaapkamer nu. Dus stel ik voor dat je een cornervlag in de hoek van je slaapkamer zet en daar na een orgastisch geluid gaat staan wiegen als Bebeto, Mazinho en Romario de Souza Faira. Tot in september!
Show Comments (0)