‘’Bella ragazza’’, zeg ik en ik zwaai naar wéér een mooie vrouw aan de Italiaanse kust. Och, wat lig ik fijn. Mijn voeten in het zand en de rest van mijn lichaam rust op een zacht, blauw strandbedje. Al genietend van de zon, de zee, het strand en de eerder genoemde Italiaanse schones neem ik een slok van mijn Corona. Het Mexicaanse wonderdrank laat mijn smaakpapillen overuren draaien. Dit is het leven, denk ik. En bij die gedachte word ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Het is geen mooie vrouw aan de Italiaanse kust. Het is mijn moeder die met koffie aan komt zetten, mijn voeten in het Ter Apelse gras en dat strandbedje is een tuinstoel zonder kussen. Ik ben te lui om het kussen uit de bijkeuken te pakken. Hoe langzaam kan deze week gaan?
Met de reis naar Riccione in aantocht krijg ik er steeds meer zin in. Dit jaar hebben de trainers van het Jeugdteam Kanaalstreek, Theo Gennissen en René Nijgh, mij gevraagd of ik als elftalleider mee wil gaan naar Italië. Ik hoefde geen moment na te denken en zei: ‘’Natuurlijk ga ik mee!’’. Het feit dat oud-spelers en tevens goede vrienden van mij (ook mede door het Jeugdteam) Maikel Platje en Harm-Jan Moesker als verzorgers meegaan is alleen maar leuk.
In de zomers van 2011 tot en met 2013 ging ik als speler met het team mee. Ik speelde in fantastische teams waarmee ik deelnam aan prachtige toernooien. The Italy Cup en tweemaal The San Marino Cup legden geen windeieren. Deze reizen waren grondleggers van levenslange vriendschappen en schitterende herinneringen. Ik heb nooit spijt gehad van de keuze die ik heb gemaakt om mee te gaan, want wat heb ik ieder jaar genoten.
Het eerste jaar dat ik meeging (2011) speelden we in de voorbereiding vrijwel elke tegenstander van de mat. Ik had nog nooit in zo’n goede groep gespeeld en was ervan overtuigd dat we de eerder behaalde derde plekken gemakkelijk zouden evenaren. Toen we vervolgens tijdens de Italy Cup in Césenatico geen pepernoot raakten, werden we vijfde. Ik hoop dan ook van harte dat de jongens zich realiseren dat een goede voorbereiding niets zegt. Het gaat erom hoe je het daar doet, met 30 graden op een broeierig kunstgrasveld tegen verschrikkelijk, irritante Italianen of pijlsnelle, gemene Polen.
In 2012 behaalden we in een leuke poule een respectievelijke derde plaats en in 2013 bereikten we na wedstrijden tegen Jordanië, Italië, Amerika en Polen voor het eerst in het bestaan van het Jeugdteam Kanaalstreek de finale van een toernooi! Een onbeschrijflijk gevoel. We traden na de 0-0 in de poulewedstrijd wederom aan tegen het Poolse SP Beniaminek. De zenuwen, de ambiance en vooral het meeleven van het thuisfront zorgden voor een ongenaakbaar goede instelling om dit Poolse varkentje te wassen. Iedereen was gebrand tot op het bot. De Polen bleken echter effectiever en we verloren met 2-0. Een pijnlijke les, maar daar word je als voetballer alleen maar beter van.
Het voetbal staat in zo’n week uiteraard voorop. Naast het voetbal is er genoeg tijd voor andere dingen. Het strand, de boulevard en een leuke club zorgen in Riccione voor voldoende ontspanning. Het huren van een bootje is na 2012 ook een vast ritueel geworden evenals een bezoek aan het nabij gelegen waterpretpark Aquafan. Het is een bekend en tevens succesvol recept dat zorgt voor een gedenkwaardige week.
Het eerder genoemde support van het thuisfront deed ons toentertijd erg goed. We hopen dan ook dat jullie met z’n allen het toernooi in Italië middels FC Kanaalstreek en de Facebookpagina van Jeugdteam Kanaalstreek fanatiek zullen gaan volgen. Wij als team, staf en begeleiding zullen er in ieder geval alles aan doen om die tweede plaats van twee jaar geleden te overtreffen.
Na deze column zit er voor mij nog maar één ding op. Om alvast in de stemming te komen open ik een koude Corona en pak een schijfje limoen, dit om het zomerse effect compleet te maken. Als ik vervolgens weer op die tuinstoel wil gaan liggen besluit ik toch maar om die kussen te pakken, want een tuinstoel zonder kussen.. ..och dat ligt niet fijn.
Show Comments (0)