Een onvergetelijke week. Dat is denk ik wel dé zin waarmee ik onze week in San Marino kan samenvatten. Het begon allemaal een paar maanden geleden waar de selectie van het Jeugdteam werd samengesteld. Nog niet iedereen kende elkaar even goed en vooral in voetballend opzicht moesten jongens nog erg aan elkaar wennen.
Onze eerste oefenwedstrijd werd ruim gewonnen maar een echt verband zat nog niet echt in het team. De daarop volgende wedstrijden werden steeds beter en beter gespeeld en er kwam een lijn in het team. Vooral in de laatste wedstrijd tegen het oud-Jeugdteam, die onverdiend verloren werd met 0-1, was het duidelijk dat we klaar waren voor het toernooi in Italië.
Als een klein kind niet kunnen slapen van de gezonde spanning. Maar toen brak dan toch eindelijk de dag van vertrek aan. We werden uitgezwaaid door familie en kennissen en vanaf dan was het één doel één taak: de grote beker mee naar Nederland nemen. De negentien uur lange busreis werd gedood met poker, andere kaartspellen of slapen. Bij aankomst in het hotel moesten we eerst wachten tot onze kamers schoon werden schoongemaakt. Eenmaal gestationeerd in onze hotelkamer besloten we om met z’n allen naar het strand te gaan.
Dit typeert ook gelijk ons team, er werden geen groepjes gevormd en iedereen maakte deel uit van het team. ’s Avonds werd er een terrasje gepakt waar een aantal jongens maximaal één biertje dronk, wat onze gezamenlijke afspraak was. Onze eerste wedstrijd was tegen Italië. Een wedstrijd die eenvoudig met 12-0 werd gewonnen. De Italianen speelden met tien spelers en zelfs met negen spelers, waardoor we niet vol gas hoefden te spelen in de hitte en ons konden opladen voor Hongarije de volgende dag.
Na de wedstrijd tegen Hongarije hadden we zestien goals voor en geen enkele goal tegen, waardoor we met veel zelfvertrouwen de volgende wedstrijden tegen Noorwegen en Frankrijk in gingen. Tussendoor was er nog ruimte voor ontspanning op het strand, op zee en in een aquapark. In het aquapark spraken we met z’n allen af rustig aan te doen met glijbanen, duiken etc. met het oog op blessures en we nog een aantal wedstrijden moesten spelen. Dit gaf aan dat iedereen erg gefocust was om die cup te winnen. Ook tegen Noorwegen werd gewonnen en wisten we dat alles aan zou komen op onze D-day.
Deze donderdag speelden we twee wedstrijden, tegen Frankrijk en de nummer twee Estland. We hadden tegen Frankrijk genoeg aan één punt om door te gaan naar de finale, maar telkens was daar weer onze wil om te winnen én de nul te houden, wat lang lukte. We wonnen uiteindelijk met 3-0 van Frankrijk waardoor we een geweldig doelsaldo hadden. We wisten dat het tegen Estland moeilijker zou gaan worden aangezien ze met drie jeugdinternationals voetbalden, waarvan twee in de aanval stonden. Deze wedstrijd werd met 2-1 gewonnen door ons. Ook dit was een wedstrijd waarin we wederom weinig tot geen kansen weggaven. We hoopten de Esten duidelijk gemaakt te hebben dat er voor hun in de finale niks te halen zou vallen.
De avond van deze D-day werd ingevuld met een terrasje en het bed. Omdat we de finale tegen Estland pas om 10:30 uur speelden hadden we de avondklok wederom op 0:00 uur. Maar er waren veel jongens die besloten om het bed voor 22:00 uur al op te zoeken. Toen de wedstrijd dag was aangebroken was het duidelijk dat de spanning er was. Iedereen was wat minder gebekt dan de vorige dagen en waar eerst onze muziekbox vol open stond, waren er nu veel jongens die hun eigen muziek in de oren hadden. Op de aftermovie van Maikel Platje is de spanning te zien wanneer we naar het stadion lopen.
Ook in de kleedkamer was het anders dan anders: de één stil en gefocust, de ander druk en gefocust. Onze trainer René Nijgh vertelde ons in de wedstrijdbespreking dat het ergste wat je als voetballer kan overkomen, het verliezen van een finale is. Hij sloot vervolgens af met de woorden: “Het klinkt heel makkelijk om te zeggen, maar win deze wedstrijd en speel met je hart.”
Dat werd gedaan en uiteindelijk werden de Esten verdiend verslagen met 3-1, waarop een groot feest volgde. Na de prijsuitreiking vertrokken we weer in de bus richting Ter Apel. Onderweg een groot feest waar gezongen, gedanst en gesprongen werd. Bij aankomst in Ter Apel werden we onthaald door familie, kennissen en vriendinnen. En werd er afgesloten met een groepsfoto met de grote beker. Eén van de mooiste weken uit mijn leven. Deze beker neemt niemand ons meer af! En als ‘capitano’ wil ik dit team, de staf en de trainers, maar ook onze twee buschauffeurs bedanken voor deze geweldige week. In het bijzonder gaat mijn dank uit naar Theo Gennissen en René Nijgh, die ervoor hebben gezorgd dat dit mogelijk werd gemaakt.
Ron Lohuis, aanvoerder Jeugdteam Kanaalstreek
Show Comments (0)