Ron Jans. De kroonprins van het Nederlandse trainersgilde. Iedereen is positief over Ron. Een aardige man. Altijd zichzelf voor de camera. Ron is zo gewoon gebleven. Best knap wanneer je in ogenschouw neemt wat Ron als trainer allemaal al heeft gepresteerd.
De teams van Ron spelen steevast vermakelijk voetbal. Puur amusement voor het publiek. En Ron boekt er structureel goede resultaten mee. Met PEC Zwolle staat Ron ‘gewoon’ weer in de subtop van de Eredivisie. Hoe knap is dat als je elk seizoen je beste spelers weer kwijtraakt aan de grotere clubs. Het kan niet anders of Ron is een toptrainer. Het kan geen toeval zijn dat zijn teams altijd goed voetbal spelen en dit koppelen aan resultaat. Er zijn soms mensen die menen dat Ron de nieuwe bondscoach moet worden. Ron heeft daar echter geen trek in. Ron wil dagelijks op het veld staan met een groep voetballers. Ron wil bouwen aan een ploeg.
Zelf heb ik Ron een seizoen meegemaakt als trainer bij FC Emmen. Ron was fan van me. Hij gaf me vertrouwen en overtuigde hoofdtrainer Hennie Spijkerman ervan om mij al in de tweede competitiewedstrijd voor de leeuwen te gooien. Aldus geschiedde. Mijn debuut in het profvoetbal heb ik dus mede te danken aan Ron Jans. Vlak voor de wedstrijd begon maakten de zenuwen zich meester van mij. Iets waar ik nog nooit last van had gehad, maar die avond dus wel. Ga er ook maar aan staan. Debuteren voor 8.000 toeschouwers. Niet zomaar iets voor een jochie dat net komt kijken. Ron zag dat ik het moeilijk had zo vlak voor de wedstrijd. Hij nam me even apart en zei dat ik me niet zo druk moest maken. Gewoon m’n eigen spel moest spelen. Alsof je met je broertje op een pleintje aan het voetballen bent.
De woorden van Ron stelden me gerust. Ik speelde een prima wedstrijd en uiteindelijk een goed seizoen. Zo goed, dat Ron en Hennie al tijdens de winterstop aangaven mijn contract met twee jaar te willen verlengen. Als een kind zo blij was ik. Ik was in vorm en wist zeker dat ik het zou gaan maken in de Jupiler League.
De contractverlenging kwam er echter nooit. FC Emmen kwam in financieel zwaar weer en de directie leek niets meer van onze mondelinge afspraken af te weten. Ron, die 5 maanden daarvoor nog zo uitgesproken was en hoe dan ook wilde dat ik bleef, hield zich tijdens mijn conflict met de directie afzijdig. Mijn hoop was op de beide trainers gevestigd. Zij zouden de directie toch wel overtuigen van hun visie met betrekking tot mijn contractverlenging?
Niets was minder waar. Het conflict liep dusdanig hoog op dat Ron zich terugtrok. Ron wilde blijkbaar niet zijn eigen baan op het spel zetten. Ron besloot naar de pijpen van de directeur en de hoofdsponsor te dansen. Dat mijn carrière als profvoetballer er door dit conflict opzat, leek even niet belangrijk. Ik neem Ron niets kwalijk. Ron koos voor zichzelf. Iets wat iedereen lijkt te doen in de voetbalwereld. In de wereld van de profs is het een jungle. Het is niet mijn wereld. Maar wat was mijn ego gekrenkt. De trainer die zoveel vertrouwen in mij had liet me vallen. Nogmaals, ik neem Ron niets kwalijk. Ik kan en mag niet verwachten dat een trainer mijn contractverlenging afdwingt, terwijl hij daarmee zijn eigen baan op het spel zet.
Ron heeft waarschijnlijk de goede keuze gemaakt. Zijn carrière is na dat seizoen pas echt goed van de grond gekomen. Heel voetballend Nederland kent Ron Jans. De lieve man. Ook ik vind Ron een lieve man. Maar toen was Ron heel even niet zo heel lief. Niet menselijks is Ron vreemd…
Show Comments (0)