Je lichaam wordt vermoeider. Na elke training of wedstrijd krijg je last van meer pijntjes. De korte dagen met weinig daglicht beginnen je sportief op te breken. Op de dinsdagavond wordt het groepje trainingsbeesten steeds kleiner en de supporters blijven zaterdags al weken in de kantine zitten voor een kop warme chocolademelk. Het aftellen is begonnen. En met een van vermoeidheid vertrokken gezicht slaak je een zucht van verlichting als het laatste fluitsignaal geklonken heeft. Eindelijk winterstop.
Toch ontkom je er niet aan dat het voetballeven gewoon doorgaat. Een meter sneeuw of een striemende winterstorm langs je roodblozende wangen weerhoudt de trainer er niet van om gewoon een paar oefenwedstrijden in te plannen. Als keeper had ik hier vroeger een bloedhekel aan, vooral omdat de kans groot was dat je eerst een peloton pinguïns uit je strafschopgebied moest verjagen. En zo’n oranje bal, daar wordt maar zelden mee gespeel,d dus van leven was nooit sprake.
Toch heb ik in de loop der jaren wel zoveel ervaring opgedaan dat ik nauwelijks meer voor verrassingen kom te staan. Een lange broek, een muts en de thermo-onderbroek gaan standaard mee de tas in. Maar vooral tijgerbalsem was vaak de redder in nood. Als het echt ver onder nul was, smeerde ik dit centimeters dik op mijn handen. Het enige probleem: toiletbezoeken leverden ook andere oververhitte lichaamsdelen op. Teamgenoten stonden dan ook verontwaardigd te kijken als ik bij een doeltrap ook even ‘de zaak’ stond te luchten achter de omheining. Maar ik stond wel voor hetere vuren.
En wie weet, als de keepende dagen zich ooit weer zullen melden, heb ik in deze situatie geen advies nodig. Laat de winterstop maar komen!
Show Comments (0)