Tijdens mijn carrière hebben veel mensen invloed gehad op mijn ontwikkeling als voetballer. Natuurlijk mijn vader, die als een rode draad door mijn voetballeven loopt, maar ook talloze trainers. Hoewel de ene trainer natuurlijk beter is dan de andere, steek je van alle trainers wel iets op. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik onder vele goede trainers heb mogen spelen. Ron Jans en Hennie Spijkerman zijn wellicht de meest bekende namen. Maar ook van trainers als Sip Bloemberg, Luc Gerdes, Simon Zoetebier en Jan Kloetstra heb ik het nodige opgestoken.
Mijn eerste trainer toen ik als 6-jarig jochie begon was meneer Zijlstra. Heel veel kan ik me niet meer herinneren, maar wat ik nog wel weet is dat het een vriendelijke man was die ons spelenderwijs leerde voetballen. Tijdens mijn jeugdjaren bij SC Stadskanaal heb ik veelal training van mijn vader gehad, maar zo nu en dan stond er ook een seizoen een andere trainer voor de groep. Zo heb ik in de jeugd o.a. mogen trainen onder Harry Spijker, Richard Harders, Francesco Assorgia en Erik van der Vlag. Maar degene die absoluut de meeste invloed op mij heeft gehad is Henk Meijer. Henk was al jaren een gevreesde, bikkelharde, maar bovenal een uitstekende voetballer die in de hele Kanaalstreek en ver daarbuiten bij een ieder bekend was. Als jeugdspeler bekeek ik de wedstrijden van het eerste van de SC altijd. En vanaf het eerste moment was ik onder de indruk van Henk. In het verloop van mijn carrière ben ik nooit meer een speler tegen gekomen met dezelfde winnaarsmentaliteit als Henk. Henk deed alles, maar dan ook alles om de overwinning uit het vuur te slepen. Henk schroomde zo nu en dan dan ook niet om daar een speler van de tegenpartij de dupe van te laten worden. Henk kon bij wijze van spreken iemand lachend doormidden schoppen. Door zijn manier van spelen was Henk vooral bekend om het feit dat hij te gemeen zou zijn. Dit vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds een diskwalificatie voor Henk. Want ook als voetballer was Henk erg goed. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Henk op z’n oude dag nog steeds één van de beste spelers was in de Hoofdklasse toen hij bij Appingedam speelde.
In de privésfeer kende ik Henk al erg goed. Hij was immers een vriend van mijn ouders en kwam geregeld bij ons over de vloer. Met Henk kon je lachen. Hij had prachtige humor, al ging hij daar soms wel wat ver in. Toen ik de overstap maakte naar de B-junioren kreeg ik nog meer met Henk te maken. Hij werd namelijk mijn trainer. De man waar ik zo tegenop keek ging mij training geven. Ik was dolblij dat ik training zou krijgen van mijn idool!
Het seizoen was nog maar net begonnen of mijn enthousiasme maakte plaats voor angst. Ik verloor het plezier in het spelletje. Tijdens de partijspellen deed Henk vaak mee. Daar waar ik in alle jeugdelftallen tot nu toe vrij gemakkelijk overeind was gebleven en zo nu en dan wel eens een training op 50% kon afwerken, werd ik nu tijdens elk trainingspartijtje kort op de huid gezeten door Henk. Ook nu schroomde Henk niet om mij zo nu en dan een enorme ‘cake’ te geven. Ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen en dacht dat Henk de pik op me had.
Het seizoen sudderde op deze manier door en steeds meer verloor ik het plezier in het voetbal. Tijdens een training halverwege het seizoen vond er een incident plaats wat voor mij de druppel was. Tijdens een partijspel kregen we een corner. Uiteraard stond Henk bij mij in de dekking. Op het moment dat ik de bal wilde koppen liep ik vol op de elleboog van Henk en ging het licht bij mij uit. Toen ik uiteindelijk weer helemaal bij mijn positieven was ben ik na het douchen op de fiets gestapt en naar huis gefietst. Daar zaten mijn ouders in de huiskamer. Toen ik het verhaal vertelde barstte ik in huilen uit. Stiekem hoopte ik op begrip en medelijden van mijn ouders. Maar niets was minder waar. Ook van hun kreeg ik de volle laag. Mijn vader gaf me de opdracht om bij de eerste de beste training Henk een enorme schop te geven. Aldus geschiedde. Ik raapte al mijn moed bijeen en tijdens een duel zaagde ik Henk volledig af. Daar lag Henk met een pijnlijk scheenbeen op de grond. Mijn hart klopte in mijn keel, bang als ik was voor de reactie van Henk. Maar de manier waarop Henk toen reageerde is cruciaal geweest voor het verdere verloop van mijn carrière. Henk schudde me de hand en zei: “Prima tackle René”. Na de training liep ik samen met Henk van het ‘FINA-veld’ richting de kleedkamer. Tijdens deze wandeling legde Henk me uit waarom hij me een half jaar lang zo enorm hard had aangepakt. Henk wilde me leren om harder te worden. Voetballend ging het me altijd erg gemakkelijk af en stond ik al gauw te boek als een behoorlijk talent. Maar incasseren kwam in mijn woordenboek niet voor. Door de enorm harde aanpak Henk heb ik me ook dat eigen kunnen maken en werd ik dus een completere voetballer.
Nog geen jaar later debuteerde ik als 16-jarige in het eerste elftal van SC Stadskanaal. Nu was ik dus ploeggenoot van Henk. Hoewel mijn ontzag voor Henk wel enigszins was verdwenen vond ik het een eer om met Henk samen te spelen en heb ik ook als medespeler veel van Henk geleerd. We hadden destijds een geweldige ploeg waar Henk de absolute leider van was. We hebben toen ook enorme successen gekend. Een prachtige tijd waar ik nog vaak aan terugdenk.
Eén seizoen was Henk mijn tegenstander. Henk speelde centraal achterin bij Appingedam en ik speelde als spits bij Achilles 1894. Het duel in Assen kan ik me nog goed herinneren. Na twee minuten liep ik al tegen de elleboog van Henk op en vijf minuten later gaf ik Henk een enorme elleboogstoot. De hele wedstrijd hebben we mekaar het leven zuur gemaakt. Toen Henk en ik na de wedstrijd als twee vrienden een biertje aan het drinken waren in de kantine kregen we dan ook zeer verontwaardigde blikken naar ons gericht. Niemand snapte er iets van, maar Henk en ik snapten het maar al te goed.
Ik ben trots op hetgeen ik uiteindelijk heb bereikt. Dat heb ik niet alleen gedaan. Daar hebben veel mensen een steentje aan bijgedragen. Uiteindelijk weet ik dat je het zelf moet doen, maar zonder mijn ouders en Henk was het zeker niet gelukt. Mijn ouders weten dat ik veel aan hun te danken heb, maar helaas heb ik Henk nog nooit kunnen bedanken.
Dus bij deze: Henk bedankt!
Show Comments (0)