“Doe toch eens normaal, man!” was hetgeen ik tegen mijn vader zei als hij weer eens om 17:00 uur met z’n voetbaltas over z’n schouder de restanten van de avondmaaltijd in de vuilnisbak gooide, omdat hij om 18:30 uur de F-pupillen van SC Stadskanaal moest trainen. Hoewel ik zelf ook wel een mannetje van de tijd ben, vond ik dat toch wel erg overdreven. “Ik moet de ballen nog oppompen en Roelof Harders (secretaris bij de jongste jeugd) is er ook al.” Dat was de reactie waar ik het mee moest doen.
Mijn vader, mijn allerbeste vriend, is er niet meer en het afgelopen jaar is voor mij en m’n familie dan ook niet makkelijk geweest. Naast een 40-urige werkweek vond ik m’n afleiding vooral op het voetbalveld, de plek waar ook hij het liefste was…
Hij was het gezicht van de club…. Er zijn weinig jeugdspelers die niet onder hem getraind hebben en hij was bij iedereen even geliefd. Ik had daar enorme bewondering voor, want ik bekommerde mezelf met name om de A-junioren waar ik zelf trainer van was. F-pupillen? Niets voor mij en als m’n vader me vroeg hem te helpen op de zondagochtend met de voetbalschool voor de jongste talentjes dan regelde ik wel een andere trainer die hem kon ondersteunen.
Nu gaat op zondagochtend om 7:00 uur ook bij mij de wekker. Om 9:15 uur gaan we van start en samen met een zestal andere trainers geef ik nu leiding aan de voetbalschool, waaraan de naam van m’n vader inmiddels is verbonden. Ik vind het prachtig en ik verwijt mezelf met enige regelmaat dat ik dit niet eerder heb gedaan. Het enthousiasme van de kids en de waardering van de ouders motiveert en stimuleert enorm.
“Een kopie van z’n vader” of “Het is net of ik Boy hoor praten” hoorde ik de laatste tijd steeds vaker. Over stimuleren gesproken! Een mooier compliment kunnen ze mij niet geven, al zag ik dat zelf nooit zo. Toen ik noodgedwongen en om minder leuke redenen als interim trainer in het slot van het seizoen voor het eerste elftal stond en ook de trainer van C1 na de winterstop eenmaal per week ben gaan helpen tijdens de training werd de vergelijking steeds vaker gemaakt. Mijn vader maakte het namelijk niets uit op welk niveau of voor welke leeftijdsgroep hij een training moest verzorgen.
Laatst stond ik bij een doordeweekse wedstrijd van het eerste elftal een uur voordat ik aanwezig moest zijn op het sportpark, bij de vuilnisbak de helft van mijn avondeten weg te gooien. De blik van mijn moeder zei voldoende….
Ik heb dus in ieder geval een beetje van hem meegekregen en dat maakt me trots. Hij is mijn held en grote voorbeeld en dat zal hij ook voor altijd blijven…
Jordi Nijgh
Show Comments (0)