Even een moment van rust en om even tot bezinning te komen. Even geen Messi en Ronaldo in de Champions League, geen schreeuwende coaches en meurende kleedkamers. Heerlijk om even niet aan die rollende knikker te denken. Maar toch is er de vraag die me bezighoudt: wanneer begint het eigenlijk weer? Mensen die verslaafd zijn aan het spelletje zien altijd een excuus om in deze sobere tijd tegen iets aan te trappen, mijn collega mag blij zijn dat hij nog geen blauwe enkels heeft.
In Gasselte, het dorp waar ik geboren en getogen ben, barst het van de voetbaldieren. Vlakbij mij in de buurt woonde Evert, een rasecht voetbaldier. Evert was een hele aardige man die altijd enthousiast zwaaide als er weer iemand voorbij kwam fietsen. Ook was hij tot op hoge leeftijd een sportieveling. Zeker tot zijn zeventigste voetbalde Evert nog vrolijk mee in het derde elftal. Hoe ik weet dat hij toen zo oud was? In de kantine van GKC hangen er weinig elftalfoto’s waar Evert zijn gezicht niet op prijkt, en op de meest recente droeg hij het shirt met nummer 70, maar 60 en 50 hingen er natuurlijk ook. Vroeger vond ik dat Evert altijd een beetje raar liep, zo vreemd met zijn rechtervoet naar buiten alsof hij last van zijn knie had. Later begreep ik pas waarom: mocht er ooit een bal voorbij rollen, dan kon Evert hem direct aannemen en panklaar leggen.
Naast Evert kan ik er nog wel tien opnoemen. In dat illustere rijtje hoort ook Kris, het enige ere-lid dat GKC heeft voortgebracht. Kris was vooral fan. Een man die altijd meeging naar elke wedstrijd zolang dat mogelijk was. Ook het kampioensfeest in 2009 was voor Kris een hoogtepunt. Met een glimlach van oor tot oor, een koud glas bier en gekleed in een kampioensshirt op maat stond Kris te genieten tussen de spelers. En ook hij wilde niet meer naar huis toe.
Niks anders dan respect kan ik voor deze mensen opbrengen. Maar helaas zijn deze geelzwarte cultfiguren niet meer onder ons. Ik hoop dat ik, als de tijd rijp is, net als hun naar de eeuwige voetbalvelden mag…
Show Comments (0)