Net op het moment dat je denkt alles meegemaakt te hebben, niet dus. Na twintig seizoenen keeper te zijn geweest, kwam het niet zo vaak voor dat je wisselspeler was, zondag was het weer eens zover. Vaak is het zo dat bankzitters te weinig trainen, teveel bier drinken of zelfs helemaal niet goed genoeg zijn voor een basisplek. U begrijpt dat dit bij mij natuurlijk geen van allen het geval is…
Daar zit je dan, genietend van het zonnetje en je te ergeren aan het vertoonde spel. De ontevredenheid over het vertoonde spel was wel tot ver in het veen te horen volgens mij. Fanatisme, enthousiasme, ik ben er zeker niet vies van, maar om er zo dichtbij te zitten verstoorde mijn rustgevende zondagmiddag-therapie toch een beetje.
Ook het dicht op elkaar zitten in zo’n klein hokje moest ik flink aan wennen. Zeker omdat sommige teamgenoten wat last hadden van overbodige lucht. De Gasselter diva’s, die zwaar verscholen achter hun zonnebrillen op de tribune zaten, zagen de GKC-dugout wel 5 of 6 keer leegstromen na het vrijkomen van een onwelkome darmlucht van een wisselspeler. Ik was dolblij dat ik kon warmlopen.
Eindelijk mocht ik dan het veld betreden. De korte periode in het veld bleek niet genoeg voor winst, een gelijkspel was het hoogst haalbare. Na 350 seconden volle bak achter alles en iedereen aanrennen floot de scheidsrechter voor de laatste keer. Onbezweet schud je de handen van de tegenstander. Vanaf de tribune klinkt nog een cynisch applaus van mijn teamgenoten uit GKC 2: toch nog een klein voldaan gevoel.
Show Comments (0)