In de tijd dat de postbodes hun enveloppen nog op wilde zwijnen rond brachten werd dit spreekwoord al veelvuldig gebruikt: een goed begin is het halve werk. Dit geldt voor heel veel zaken zoals het schilderen van een binnenmuur, het melken van een koe en het romantisch bedrijven van de liefde. Maar zeker voor voetbal.
Vaak is het zo dat er in de vakantieperiode al hevig heen en weer gecommuniceerd wordt over de zogeheten voorbereiding. Eerder ging dat met een ouderwets formulier, hierop was vaak door de trainer beschreven wat hij verwachtte dat je zou gaan doen in de zomer. Duizelingwekkende loopoefeningen, hardlopen door het bos en pushups zijn zeker geen uitzonderingen op dat soort formulieren. Ik kon zelf altijd niet wachten tot ik deze waardevolle stukken in handen kreeg, dan hadden we thuis weer wat om de open hard mee aan te steken. Ja mensen, ook in de maand september kan het behoorlijk koud zijn op de Drentse hei.
Tegenwoordig besluit ik soms, in een opwelling, om een stukje te gaan hardlopen. Je moet tenslotte als beginnend veldspeler een goede conditie hebben. Dus dan doen we dat gewoon. Met lichte tegenzin trek ik mijn schoenen aan en kijk naar buiten: “Mooi weer voor een fanatiek rondje”, dacht ik. Snel de GPS en Runtracker aan en beginnen met stevige pas. Na een paar honderd meter is de lichte tegenzin gemuteerd in zware overlevingsdrang. Wind tegen, motivatieloos en dikke regendruppels. Niet veel verder zie ik fietsers met enige schaamte kijken, alsof ik overlopen ben door een… kudde wilde stieren: rood hoofd en voorover gebogen lichaam.
Gelukkig zijn we inmiddels op de terugweg: “Waarom hebben ze in vredesnaam die Hereweg zo lang gemaakt? Er komt geen eind aan!”, denk ik bij mezelf terwijl ik de zoveelste zweetdruppel wegveeg. Tot overmaat van ramp laat ik met een ongecontroleerde armzwaai mijn telefoon vallen. Een voorbijkomende fietser kan deze nog net ontwijken en vraagt beleefd of de telefoon het nog doet. “Ja hoor, hij kan wel tegen een stootje”, mompel ik in het half-Drents. Ik raap de verongelukte Samsung op en zie dat er weinig over is van het beeldscherm: ach, hij is toch verzekerd. Gedesillusioneerd en met wat kuitkrampigheid arriveer ik op veilig terrein. Eenmaal in de keuken aangekomen pak ik snel een glas water en kijk vol afschuw naar buiten, het is inmiddels weer droog. Ik kan maar één ding denken, laat die voorbereiding alsjeblieft snel afgelopen zijn.
Show Comments (0)